ਮੈਂ ਸਬਜ਼ੀ ਮੰਡੀ ਦੇ ਬਾਹਰ ਖੜਾ ਸੀ ਕਿਨਾਰੇ ਤੇ ਫਲਾਂ ਦੀਆਂ ਰੇਹੜੀਆਂ ਲੱਗੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸਨ ਮੇਰੇ ਬਿਲਕੁਲ ਨਜ਼ਦੀਕ ਇੱਕ ਬਜ਼ੁਰਗ ਫਲਾਂ ਦੀ ਰੇਹੜੀ ਲਾ ਕੇ ਬੈਠਾ ਸੀ ਮੇਰਾ ਧਿਆਨ ਉਸ ਵੱਲ ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਗਿਆ ਕਿਉਂਕੀ ਉਹ ਖੁਸ਼ ਬੜਾ ਸੀ ਬਿਨਾਂ ਦੰਦਾਂ ਵਾਲੀ ਸਮਾਇਲ ਨਾਲ ਸੜਕ ਤੋਂ ਲੰਘ ਰਹੇ ਲੋਕਾਂ ਵੱਲ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ ਉਸ ਦੀ ਰੇਹੜੀ ਤੇ ਪਏ ਹੋਏ ਸੇਬ ਕਾਲੇ ਪੈ ਚੁੱਕੇ ਸਨ ਇੱਕ ਅੱਧੇ ਦਿਨ ਤੱਕ ਜੇ ਨਾ ਵਿਕੇ ਸੁੱਟਣੇ ਹੀ ਪੈਣਗੇ ਮੈਨੂੰ ਨੀ ਲਗਦਾ ਸੀ ਕੋਈ ਇਸ ਰੇਹੜੀ ਕੋਲ ਆ ਕੇ ਰੁਕੇਗਾ ਕਿਉਂਕਿ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਦੀਆਂ ਰੇਹੜੀਆਂ ਤੇ ਫ਼ਲ ਵਧੀਆ ਸੀ ਮੈਂ ਬੈਠਾ ਸੀ ਅਚਾਨਕ ਹਸਬੈਂਡ ਵਾਈਫ ਇਕ ਬੱਚਾ ਸੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਕੋਲ ਓਸ ਭਾਈ ਕੋਲ ਫਲ ਲੈਣ ਲਈ ਰੁਕੇ ਜਦੋਂ ਲੇਡੀ ਨੇ ਫਲ ਚੁੱਕੇ ਲਫਾਫੇ ਵਿੱਚ ਪਾਏ ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇਹ ਤਾਂ ਖਰਾਬ ਹੋ ਚੁੱਕੇ ਹਨ ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਲਓ ਕਿਸਮਤ ਖੁੱਲਦੀ ਖੁੱਲ੍ਹਦੀ ਬੰਦ ਹੋ ਚੱਲੀ ਪਰ ਫੇਰ ਵੀ ਉਸ ਲੇਡੀ ਨੇ ਵਿਚੋਂ ਛਾਂਟ ਕੇ ਜਿਹੜੇ ਕੰਮ ਦੇ ਸੀ ਖਰੀਦ ਲਏ ਮੇਰਾ ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਦੱਸਣ ਦਾ ਇਕੋ ਮਤਲਬ ਹੈ ਸਾਨੂੰ ਦੂਜਿਆਂ ਦੀ ਜਿੰਦਗੀ ਦੇ ਬਹੁਤੇ ਅੰਦਾਜ਼ੇ ਨਹੀਂ ਲਾਉਣੇ ਚਾਹੀਦੇ ਕੀ ਇਹਦਾ ਕੀ ਬਣੇਗਾ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਨਾਲ ਮਤਲਬ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿਉਕੀ ਰੱਬ ਨੂੰ ਸਾਰਿਆਂ ਦਾ ਫ਼ਿਕਰ ਹੈ ਤੁਹਾਨੂੰ ਬਹੁਤੀ ਕਿਸੇ ਦੀ ਚਿੰਤਾ ਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਜੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਰੋਟੀ ਮਿਲਦੀ ਆ ਤੇ ਰੱਬ ਬਾਕੀਆ ਦਾ ਵੀ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਜੁਗਾੜ ਕਰ ਹੀ ਦਿੰਦਾ ਹੈ
ਲੇਖਕ: ਮਨਦੀਪ ਖਾਨਪੁਰੀ